De IJsbeer

"Ik heb een niet zo'n beste winter achter de rug. Het was niet koud en het zweet stond mij regelmatig rond de neus. De vangst van zeehonden was niet hoog en dat was zeker niet goed voor mijn humeur. Moest al vroeg van het ijs, veel te veel zwemmen, dat is niks voor mij, dan maar het land op. En dan langs de kust weer helemaal terug naar mijn roots: Churchill. Daar komen hordes toeristen met trein en vliegtuig naar toe om mij van dichtbij te kunnen bekijken. Ik geef ze volop de ruimte om naar mij te gluren en ik laat mij befotograferen, daar beleven de mensen en ik veel plezier aan.

Kijk, dat ding op hoge wielen heet een Tundra Buggy, dat rijdt hier door het landschap op zoek naar mij. De mensen starten vanaf een vertrekpunt in de buurt van Churchill en gaan dan de vlakte op. Je kunt hier heel ver kijken en zo'n wit hoopje is dan al snel gespot. Daar zitten of staan ze dan: met hun neus tegen het raam gedrukt of op het achterdek met hun fototoestel. De een heeft een toestel met een lange neus, de andere zo'n gevalletje waar ze ook mee praten, ik ken dat niet. En dan maar hopen dat ik in beweging kom, lekker niet. En als dat te lang duurt, rijdt de Buggy verder op zoek naar een collega ijsbeer die wel doet wat zij denken.

Soms speel ik verstoppertje met ze, dan ga ik onder de Buggy zitten. Er zijn dan van die heldhaftige figuren die heel ver over de ballustrade gaan hangen om maar een glimp van mij op te vangen. Ik zou kwaad kunnen doen, maar ach, zij komen toch voor mij...

Er zijn momenten dat ik het heel slaapverwekkend vindt en dan zoek ik een rustplek, bijv. bij het Tundra Buggy Hotel: een aantal van die Buggy's aan elkaar gekoppeld, daar verblijven kijkers een week om dan weer huiswaarts te keren. Dat is zo leuk, daar geef ik wel eens een show. Anders is een week wel erg lang als ze niets gezien hebben.

Laat het maar gaan vriezen, dan kan ik het ijs weer op. Lekker mijn jachtinstinct op de zeehonden loslaten, een winterslaapje houden en dan in het voorjaar begint de hele reis weer opnieuw.

Denk aan mij."

Dieren onderweg

Op mijn fietstochten door stad en land kom ik regelmatig dieren tegen in alle vormen en maten.
Neem vandaag: half januari, van enige kou is geen sprake, wel een licht regentje die de  hele dag verpest. Maar toch, wandelend over een duinpad zie ik een kleine scharrelaar op de grens van begroeiing en het pad: een egel. Ja, een egel! Niets van mij aantrekkend of van welk weertype ook, gewoon op zoek naar voedsel en/of een schuilplek voor misschien aankomende kou.
Of ik fiets een park in en vliegt niet zo ver van mij vandaan, een buizerd weg. Die zat natuurlijk lekker vanuit een boom rond te kijken en dan kom ik voorbij in een oranje veiligheidsvest. Ja, daar schrik je van.
Hier in de buurt is een weiland met een paal met een wagenwiel erop. Een aantal jaren geleden werden daar in de buurt ooievaars op een lichtmast langs een doorgaande weg gespot. Ooievaars..., men stormde het weiland in met een paal en daarop dat wagenwiel, want daar zullen ze wel naar op zoek zijn: een rustplaats. De paal heeft jaren voor 'paal' gestaan voordat de ooievaars echt op het wagenwiel zijn geland, maar toen was de paal wel een paar meter opgeschoven. Verder van de begroeiing af, verder het weiland op. Nu is het een hele bezienswaardigheid. Heb afgelopen jaar geen ooievaartjes waargenomen. Fiets er regelmatig langs.
Soms verdwaald er wel eens een vogel: in datzelfde weiland heb ik ooit 2 lepelaars gespot. Het is een weiland met veel bomen er om heen. Misschien even gerust om krachten op te doen voor de verdere tocht... Of die keer dat ik door de duinen fietste en dat op helemaal niet zoveel meters voor mij een vos het fietspad overstak. Of die vos die ik op een avond op zijn gemak zag wandelen op de rand van een woonwijk..., verbazend.
Ik wandelde niet zo lang geleden over de Bussumse heide. Ik had meer aandacht voor het pad waarop ik liep dan voor die prachtige omgeving. Toen ik weer eens rondom mij heen keek stond er op enkele tientallen meters voor mij een ree heerlijk te eten.

De ree keek op en ik bleef stokstijf staan, ze graasde verder en ik stapte een stapje voorwaarts tot ze weer opkeek

 

De ree werd onrustig doordat een ruiter te paard met een meerijder op de fiets erg luid met elkaar spraken.

Ze hield het voor gezien en ging er vandoor. Toch mooi meegenomen.